Hier zit ik dan. Denkend hoe ik dit allemaal moet omschrijven. Want jeetje, wat heeft deze uitvaart me geraakt. Het maakt me eigenlijk sprakeloos.
29 mei ontving ik een e-mail van Margreeth. Ze mailde dat haar schoonzus was overleden na een intens ziekbed. Een jong gezin dat heel veel heeft meegemaakt de afgelopen jaren. Ze had nog 1 wens. Ze wilde graag de uitvaart laten fotograferen door mij. Mijn naam stond expliciet op haar lijstje. Als herinnering voor de kinderen, zodat ze altijd terug konden naar haar afscheid. Ik besloot haar direct te bellen. Persoonlijk contact vind ik dan wel zo wenselijk. Na dit gesprek heb ik gelijk de agenda leeg gehaald want dit moest ik wel doen. Voor de kinderen en voor Geert-Jan. De meeste mensen die mij kennen, weten dat ik deze opdrachten heel graag vastleg, hoe verdrietig ze ook zijn. Ik weet als geen ander hoe belangrijk het is dat deze beelden er zijn. Puur voor verwerking op het moment dat dit gezin er aan toe is.
Maandag 3 juni werd Johanneke begraven in het bijzijn haar naaste familie. Vandaag namen we afscheid van een liefdevolle echtgenoot, de allerliefste mama van Fillijn & Evan en een buitengewone vrouw die haar leven altijd met zorg en aandacht voor detail leidde, en diezelfde zorg en aandacht zelfs naar haar eigen uitvaart had doorgetrokken.
Toen ik de locatie binnenliep, werd ik overweldigd door de schoonheid en rust die de ruimte uitstraalde. Ik snapte direct waarom ze dit had uitgekozen. Er werd gesproken, er werden prachtige nummers afgespeeld en zelfs een gedicht voorgedragen door de oma van Fillijn. Maar wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt, was haar ingesproken verhaal voor Geert-Jan en de kinderen! Adembenemend en ik moest echt mijn tranen bedwingen. Ze hoorden haar stem tijdens de dienst en die koppies straalden zoveel liefde uit... Dat een lach én traan tegelijk kunnen bestaan dan.
We vervolgden de weg naar haar begraafplaats. Midden op een landgoed in Enschede. Een laatste rustplaats is namelijk voor eeuwig, de plek zal voor altijd natuur blijven. Johanneke had gekozen voor een kist van mycelium. Ik kende dit niet. Mycelium zit normaal gesproken in de grond en vormt een groot netwerk van schimmeldraden dat de bodem gezond houdt. Bomen en planten communiceren met elkaar via dit netwerk van schimmels en groeien daardoor beter. Hoe zo'n mooie gedachte is dit? Het heeft mij in ieder geval aan het denken gezet.
Het afscheid was hartverscheurend. De laatste momenten samen braken aan en het was duidelijk zichtbaar dat iedereen op was. Kapot van verdriet, daar werd een hele intense periode afgesloten. Klaar om los te laten in alle liefde die ze hadden. Nadat Johanneke ter aarde was gebracht, bracht iedereen een laatste groet, een handkusje, een bloem of een handje zand. Iedereen verliet de begraafplaats en lieten Geert-Jan en de kinderen in alle rust achter. Ze namen afscheid op hun manier en hun eigen tempo.
Hoewel het een dag van verdriet was, voelde ik ook een diepe vrede. Johanneke had ons niet alleen een prachtig afscheid gegeven, maar ook een laatste les in liefde en zorg. Ze had ons laten zien hoe je zelfs in de donkerste tijden licht kunt brengen. Haar zorgvuldig geplande uitvaart was een weerspiegeling van de vrouw die ze was: georganiseerd, creatief, liefdevol en altijd denkend aan anderen.
Deze foto's zijn uiteraard met toestemming geplaatst. Ze hopen hiermee andere mensen te inspireren om een afscheid, hoe moeilijk ook, te allen tijde te laten vastleggen. Er gaat op zo'n dag zoveel aan je voorbij en met een prachtig album kan je altijd terug naar dat ene moment.
Johanneke is slechts 37 jaar geworden.
Met heel veel liefde gemaakt,
Ilona
